Το ξημέρωμα της 14ης Αυγούστου ο Αττίλας πραγματοποιεί το δεύτερο σκέλος του σχεδίου του να μοιράσει το νησί σκορπώντας παντού το. θάνατο και την καταστροφή. Τα αεροπλάνα σφυρίζουν πάνω από τα κεφάλια μας και οι βόμβες πέφτουν. Τώρα που μεγάλωσε ο φόβος όλο και περισσότεροι χωριανοί παίρνουν τον μόνο ανοιχτό δρόμο που απέμεινε προς τα Κοκκινοχώρια και τις Βάσεις. Αν δεν έχουν δικό τους αυτοκίνητο, ανεβαίνουν σε φορτηγά και τρακτέρ. Μια καρότσα από πίσω σέρνει τους ανθρώπους μιας ολόκληρης γειτονιάς, που σκαρφάλωσαν την τελευταία στιγμή. Μερικοί είχαν την προνοητικότητα να πάρουν και μια τσάντα με προσωπικά ρούχα, ένα πάπλωμα, μια κουβέρτα και το κομπόδεμα με τα χρυσαφικά της οικογένειας. Οι περισσότεροι όμως φεύγουν όπως βρίσκονται με το κοντομάνικο και τις καλοκαιρινές τους παντόφλες. Τι να πρωτοπορούν άλλωστε, από ένα ολόκληρο νοικοκυριό; Εξάλλου κανένας δε φεύγει για πάντα. Περιμένουν πως θα περάσει το κακό και θα ξανάρθουν να ταΐσουν τα ζώα, ν' απλώσουν τα πλυμένα ρούχα, ν' αποτελειώσουν το ζύμωμα, να στεγνώσουν το φρεσκοψημένο τραχανά και να ποτίσουν τα λουλούδια της αυλής. Σαν σκαρφαλώνουν στο πρώτο μέσο για να φύγουν, ποτέ δεν περνάει από το μυαλό τους πως από δω κι εμπρός θα είναι εκτοπισμένοι στον ίδιο τους τον τόπο, πώς θα λένε κι αυτοί ιστορίες σαν αυτές που άκουγαν από τους πρόσφυγες της Μικράς Ασίας!
Ηλίας Μηνά Στ΄1
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου